Hoe maak je eigenlijk carrière in je liefdesleven?
Mijn vader heeft in zijn leven twee banen gehad. Of drie, ik weet het niet precies. Mijn vader heeft altijd dezelfde functie uitgeoefend. Ook heeft hij in zijn leven een vrouw liefgehad. Mijn vader heeft in zijn hele leven alleen antiek verzameld, met name oude klokken. En hij kocht altijd hetzelfde merk auto, pas als de vorige het begeven had. Mijn vader liep op Mephisto schoenen, altijd.
Van mijn huidige vrienden is er eentje waar ik van weet dat hij twee werkgevers heeft gehad. Hij heeft wel diverse functies bekleed, telkens een stapje hoger op de maatschappelijke ladder. Hij is een uitzondering. Al mijn vrienden in de leeftijd van 40+ hebben meerdere werkgevers gehad. En zetten stappen. Telkens weer een stapje hoger, promotie maken. Van mijn vrienden is er niemand die al jaren hetzelfde werk doet.
Ikzelf heb voor acht verschillende organisaties gewerkt, de 25 jaar dat ik nu werkzaam ben. Ik heb vier serieuze relaties gehad. In mijn leven heb ik al van alles verzameld en de merken auto’s die ik gereden heb kan ik me niet meer herinneren.
De maatschappij waarin mijn vader leefde is niet meer te vergelijken met de maatschappij van nu. De hedendaagse maatschappij kenmerkt zich door maakbaarheid, prestatie en carrière maken. We streven altijd naar beter. Een betere baan, een betere auto, een betere iPhone, een betere vakantie, een beter huis. En als je beter hebt gevonden, start de zoektocht naar weer beter opnieuw. Maar hoe zit dat eigenlijk bij relaties? We wisselen in, als iets niet meer goed genoeg is. We kopen geen nieuwe auto meer omdat de oude het begeven heeft, we ruilen onze auto in voor een betere. Na twee jaar ruil je de vaak nog prima werkende iPhone in voor een nieuw model. En als je niet meer helemaal op je plek zit op je werk, of je bent toe aan een nieuwe uitdaging, dan ruil je je huidige baan in voor een nieuwe baan.
Maar als alle facetten in je leven standaard streven naar beter en alles in je leven vervangbaar is, kun je dat ook toepassen in een relatie? Hoe til je een relatie naar een hoger niveau? Of vormt het hebben van een relatie een uitzondering op dit streven?
Een relatie start met verliefdheid, een tijd waarin spanning en nieuwsgierigheid de boventoon voeren. Verliefdheid gaat over in veiligheid en vertrouwen. Een relatie is denk ik een verbinding tussen twee mensen, waarbij je van elkaar op aan kunt en bij wie je je op je gemak voelt. Dit levert tegenwoordig een spanningsveld op. De inwisselcultuur ligt dan ook denk ik aan de basis waarom er tegenwoordig meer relaties eindigen dan vroeger. De zoektocht naar beter zit in ons zijn en zet druk op relaties.
Het laten slagen van een relatie zit dan ook in de acceptatie dat dit anders is. Binnen een relatie gaat het niet om streven naar beter en het accepteren hiervan. Dat is een hele opgave. Omdat het in onze genen zit, die natuurlijke drang om overal altijd dat stapje omhoog te maken. Wil je een geslaagde relatie, dan is het verstandig om het vertrouwde te omarmen, te koesteren en niet meer los te laten. Want een relatie is na een tijd niet meer spannend of nieuw. En daardoor een hele grote uitdaging.
www.relatietherapie-in-breda.nl
‘Ik ben bang, mag dat?’
Angst komt in veel soorten en maten voor. Angst voor spinnen, angst voor een tentamen, vliegangst, angst voor de blauwe envelop, angst voor de dood. Iedereen heeft wel eens te maken met angst. Ik spreek zelf liever over twee soorten angst: geaccepteerde angst en niet geaccepteerde angst. Een vrouw van 25 met angst voor spinnen valt meestal in de categorie ‘geaccepteerde angst’. Een man van 25 met angst voor spinnen valt waarschijnlijk in de categorie ‘ongeaccepteerde angst’.
In mijn werk ontmoet ik vaak mensen met angst. De angst om elkaar te verliezen. De angst om emoties te laten zien. De angst voor dieren.
Ik vind het interessant om te weten wat diegene allemaal doet om met angst om te gaan. Wat doe je om er zo min mogelijk last van te hebben? Welke acties heb je al ondernomen? Het blijft me verbazen hoeveel antwoorden je dan krijgt, keer op keer.
Zo vertelde een jongen die bang was voor tentamens mij ooit dat hij in de ochtend zo lang mogelijk in bed bleef liggen. Want hoe langer hij uit bed was, hoe meer tijd er was om over een tentamen na te denken. Dat werkte averechts voor hem en zorgde dat de spanning voor een tentamen alleen maar groter werd. Een meisje met angst voor honden, gaf aan dat ze haar vader vroeg om haar op te tillen als een hond in de buurt kwam. Hierdoor nam de angst af.
En ik herinner mij een jongeman die altijd een zakmes bij had om minder angst te ervaren voor een groep pesters op school. Alleen het mes bij zich hebben maakte dat de angst minder was. Hij vertelde nooit voornemens te zijn om het mes daadwerkelijk te gebruiken. Stuk voor stuk heel bewuste acties om met de angst om te gaan.
Als mensen zich voor hulp bij mij melden, dan is er eigenlijk altijd sprake van ongeaccepteerde angst. Er is last. Last voor de angst om te falen of om bang te zijn voor honden.
Tijdens deze gesprekken waren de ouders altijd aanwezig. Door naar voren te halen wat de jongere allemaal onderneemt om met de angst om te gaan, wordt deze persoon minder slachtoffer van de angst en meer ‘expert’ van de angst. Een ervaringsdeskundige, die anderen kan adviseren. Da’s een verschil! Een heel andere rol ineens.
Eerlijk is eerlijk, het zorgt er niet voor dat de angst ineens verdwijnt. Maar door er anders naar te kijken, in het bijzijn van ouders die luisteren, kwam er telkens ruimte voor meer ‘geaccepteerde angst’ en daarmee een positiever zelfbeeld.
Zo werd het blijven liggen in bed voor een tentamen geen strijd meer tussen ouders en hun zoon. Er ontstond begrip en vertrouwen dat dit de manier was om met de angst om te falen om te gaan. Een veel prettigere start van de dag, voor iedereen!
Mocht je naar aanleiding van deze blog vragen of opmerkingen hebben, mail me gerust via info@praktijkrobminten.nl.
Breda, 14 januari 2018
De reductie van Paticia Paay
Gisteren was Patricia Paay op televisie, om een reactie te geven over het gelekte sexfilmpje waarin ze te zien is. Ik zag een aangeslagen vrouw. Ik heb veel bewondering voor haar keuze om op televisie te verschijnen en te praten over het incident. Zelden zag ik kwetsbaarheid zo centraal in beeld.
Ze vertelde het volgende: “Het is het ergste wat ik heb meegemaakt. Vijftig jaar op televisie. En zo ga ik de geschiedenis in.”
Deze uitspraak raakte mij. Omdat ik dit herken in mijn werk met mensen. Zo vaak zie ik dat bepaalde gebeurtenissen of handelingen zo worden uitvergroot, dat de persoon wordt gereduceerd tot die handeling. In het geval van Patricia Paay: 50 jaar op televisie in een klap weg.
Niet dat ik het niet begrijp. Als je nu aan president Trump denkt, heb je andere beelden dan toen je aan hem dacht in de jaren 90. En een crimineel die een supermarkt heeft overvallen, sta je erbij stil dat hij misschien ook vader of oom is?
In gezinnen zie ik hetzelfde gebeuren. Een zoon die alleen nog maar als de drugsgebruiker wordt gezien. De partner die alleen nog maar als de vreemdganger wordt gezien. De vader die alleen maar op zijn werk is. Het andere is niet meer zichtbaar. Mijn ervaring is dat als het onzichtbare weer een beetje zichtbaar wordt, dan komt er ook weer een beetje lucht.
Want de drugsgebruikende zoon is toch ook heel zorgzaam voor zijn moeder. De vreemdganger is ook heel lief voor de kinderen. De vader regelt alle administratie voor het gezin. En Patricia is naast moeder, jurylid en ex partner ook een kennis van David Bowie en zangeres! En ooit vertegenwoordigde ze alle Nederlanders bij het Eurovisie Songfestival.
Breda, 15 februari 2017